The way we work is killing us. We spend about a quarter of our week at work and, with smartphones and constant accessibility, many of us never really “switch off”. The good news is that there is a growing movement advocating for less work and more free time. More and more research shows that reducing our hours is not just essential for our wellbeing but is also a vital step towards reducing Greenhouse Gas (GHG) emissions and tackling the climate crisis.
We have been toying with the idea of less working time for a while now. In the 1880s, Paul Lafargue, Karl Marx’s son in law, proposed that technological advancements could and should be used to alleviate the burden from workers, reducing working time to 3-hour days. John Maynard Keynes echoed Lafargue’s 15-hour working week concept again in the 1930s.
The idea is that, as our industrial productivity started to increase, our leisure time should have done the same. According to a study by the New Economics Foundation, leisure time in the UK started to increase slowly after WWII but halted at around 1980. According to their calculations, had these continued, a full-time working week would be at least 4.2 hours shorter today.
Less working time and more leisure, normally under the concept of a four-day working week, has become increasingly present in different policy manifestos including some Green New Deal proposals. Through gains in productivity or efficiency and worker-controlled automation, we can ensure work for everyone while actually reducing the amount of work we do on an individual basis.
By working less we are safeguarding our physical and mental wellbeing. We’ll have more time to exercise, prepare healthier food and we’ll be less stressed which means we can significantly reduce the burden on our healthcare systems. We will have more time to enjoy cultural activities, learn new skills and take on new hobbies which can, in turn, create a surge in careers in sectors such as the arts. We will also be more productive at work, have increased employee satisfaction and, thanks to our healthier lifestyles, we will need to take fewer days off work due to sickness. Research has also shown that less time at work would also help reduce gender inequalities improving work accessibility to women.
Less Work Means Fewer Carbon Emissions
It’s easy to see how less work and more free time implies increased levels of overall wellbeing but more and more research is showing us that rethinking our work-life-balance is a vital step towards reducing GHG emissions and tackling the climate crisis.
The climate and ecological crises are forcing us to question and re-think the way we live and the way we measure progress. Up until now, we have been taught to measuring success in terms of productivity and limitless growth which would explain our approach to work, our carbon-intensive industries and all of the issues that come with them. As we look to decarbonise our economies and our lives and seek to design more socially and environmentally just futures, we need to understand that reducing the amount of work we do is not just a matter of improving our lifestyles but of necessity.
Less work means we use up fewer precious resources needed to produce goods and services and we’re also consuming less in the process of doing our job. Practically every aspect of our working lives requires energy; our commute (a 4 day week in the UK could reduce car mileage to as much as 9%), our office spaces, computer systems and even the takeaway food many of us eat on our lunch breaks. As we mentioned earlier, working less means a lifestyle shift that could prioritise wellbeing over consumerism.
Lots of research is being done to calculate the exact impact less work can have on GHG emissions. One study found that a reduction of work hours by 10% can lead to a 12.1% reduction in ecological footprint, a 14.6% reduction of carbon footprint and a 4.2% decline in CO₂ emissions. Reducing our work hours by a day and a quarter every week would lead to a 36.6% decline in carbon footprint globally.
Another study measured different economies across the OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development) and the amount of labour done in each country in order to calculate what the sustainable levels of “labour utilisation” (in hours) should be. As you can see from the chart below, they found that “actual working hours vastly exceeded the levels that might be considered sustainable.”
Calculations based on the total number of working hours per week gave similar results.
The current average full-time waged working week is around 40 hours while the target is as low as anywhere between 5 to 10 hours weekly.
Of course, simply reducing working hours alone is not enough to fight climate change and wouldn’t make any sense unless we re-think our economies and our lifestyles. If people use their newly gained free time to engage in carbon-intensive activities this would defeat the purpose. We need more investment into infrastructures like better public transport, more parks, libraries, sports facilities, community halls, cycling tracks and other public luxuries which are not environmentally damaging but enrich our lives.
Working less is not about luxury, it will protect our wellbeing, help tackle unemployment and inequalities. In order to triumph over the climate crisis and tackle the social and environmental injustices that define our current socio-economic system, we need to decrease our economic activities and consumer-based lifestyles that are so carbon-intensive. A shorter working week can help us achieve this.
Sources
Многу работа, а малку игра нема да ја спаси планетата
Денешниот пристап кон професионалните обврски и бројот на часови кои ги поминуваме работејќи тивко нè убива. Oколу една четвртина од неделата поминуваме на работа, а со „смарт“ телефоните и постојаната достапност, многумина од нас никогаш не се „исклучуваат“ од работниот процес. Добрата вест е дека движењето кое се залага за помалку работа и повеќе слободно време, расте. Сè повеќе истражувања покажуваат дека намалувањето на работните часови е од суштинско значење не само за нашата благосостојба, туку и за намалување на емисиите на стакленички гасови (GHG) и справување со климатската криза.
Веќе долго време флертуваме со идејата за пократко работно време. Во 1880-тите, Пол Лафарг, зет на Карл Маркс, укажува на тоа дека технолошкиот напредок може и треба да се искористи за да се намали товарот кој го носат работниците, намалувајќи го работното време на 3 часа дневно. Во 1930-тите, Џон Мејнард Кејнс повторно го става на агенда концептот за 15-часовната работна недела на Лафарг.
Идејата е дека како што човечката индустриска продуктивност започнала да се зголемува, така и нашето слободно време би требало да го стори истото. Според студијата на Фондацијата Нова Економија (New Economics Foundation), слободното време на вработените во Велика Британија започнало да се зголемува полека после Втората светска војна, но тоа запрело околу 1980-тата година. Според нивните пресметки, доколку продолжел овој тренд, работната недела денес со полно работно време би била барем 4,2 часа пократка.
Помалку работни часови, а повеќе слободно време, генерално според концептот на четиридневната работна недела, станува сè поприсутен во различни политички програми, вклучително и во некои предлози за Зелен Нов Договор (Green New Deal). Преку придобивките од продуктивноста и ефикасноста, како и преку работничко контролирање на автоматизацијата, можеме да обезбедиме работа за секого, а со тоа и да го намалиме обемот на работа што ја работиме на индивидуална основа.
Со помалку работење, ја заштитуваме својата физичка и ментална благосостојба. Би имале повеќе време за физичка активност и игра, подготвување на (по)здрава храна, би биле под многу помалку стрес, што значи дека и значително ќе се намалат заболувањата поврзани со стрес, а заради сè ова ќе се намали и товарот на нашите здравствени системи. Би имале повеќе време да уживаме во културни активности, да научиме нови вештини и да преземеме нови хобија што пак би резултирало и со напредок на уметноста. Меѓу другото, би биле и попродуктивни при работата што ја вршиме, би се зголемило задоволството кај вработените, а благодарение на нашиот поздрав начин на живот, би земале и помалку слободни работни денови заради боловање. Многу истражувања исто така покажуваат дека помалку време на работа би придонело кон тоа да се намалат родовите нееднаквости подобрувајќи ја пристапноста до достоинствена работа за жените.
Помалку работа значи помалку емисии на јаглерод
Лесно е да се увиди дека помалку работа и повеќе слободно време подразбира зголемени нивоа на целосна благосостојба, но сè повеќе истражувања ни покажуваат дека преиспитувањето на нашата рамнотежа помеѓу работата и животот е витален чекор и кон намалување на емисиите на стакленички гасови и справувањето со климатската криза.
Климатската и еколошката криза нè принудуваат да го реобмислиме начинот на кој живееме и да воспоставиме нови критериуми за мерење на напредокот. До сега, научени сме да мериме успехот во однос на продуктивноста и неограничениот раст што ги објаснува: нашиот пристап кон работата, нашите јаглеродно-интензивни индустрии и сите проблеми кои потекнуваат од нив. При декарбонизирањето на нашите економии и нашите животи мораме да настојуваме да креираме повеќе социјално и еколошко праведен начин на живеење и работење и да прифатиме дека намалувањето на обемот на работа не е само прашање на подобрување на нашиот животен стил, туку е и планетарна неопходност.
Помалку работа значи дека користиме помалку скапоцени ресурси потребни за производство на стоки и услуги и дека трошиме помалку во процесот на извршување на нашата работа. Практично, секој аспект од нашите работни животи троши енергија; патувањето од дома до работното место и обратно (4 дневна недела во Велика Британија на пр. може да ја намали километражата која ја поминуваат вработените секојдневно со своите автомобили дури за 9%), нашите канцелариски простории и компјутерски системи, па дури и конзумацијата на брза храна што многумина од нас ја јадат на паузите за ручек. Како што споменавме порано, намалување на работните часови значи промена на животниот стил што пак значи приоретизација на благосостојбата наместо материјалната потрошувачка и конзумеризмот.
Многу истражувања се направени за да се пресмета попрецизно ефектот на помал број на работни часови врз емисиите на стакленички гасови. Студијата Reducing growth to achieve environmental sustainability: the role of work hours открива дека намалувањето на работното време за 10% може да доведе до намалување на еколошкиот отпечаток од 12.1%, намалување од 14.6% на јаглеродниот отпечаток и намалување од 4.2% на емисиите на CO₂. Намалувањето на нашето работно време од ден и четвртина секоја недела би довело до намалување на глобалниот јаглероден отпечаток од 36.6%.
Друга студија (The Ecological Limits of Work: on carbon emissions, carbon budgets and working time) ја има измерено количината на сработен труд во различни економии низ ОЕЦД (Организација за економска соработка и развој) со цел да пресмета кои треба да бидат одржливите нивоа на „искористување на трудот“ во часови. Од графиконот подолу се забележува дека „работното време кое моментално го вложуваме многу ги надминува нивоата на вистински одржливо работење“.
Пресметките направени врз основа на вкупниот број на работни часови неделно, дале слични резултати (графикон подолу).
Моменталната просечна работна недела за полно работно време е околу 40 часа додека целта за одржливо количество на работа е некаде помеѓу 5 до 10 часа неделно.
Се разбира, намалувањето на работното време само по себе не е доволно за да се бориме против климатските промени и нема да има смисла ако не ги преиспитаме нашите економии и нашиот индивидуален и колективен стил на живот. Ако луѓето го користат своето ново стекнато слободно време за да се вклучат во јаглерод-интензивни активности, тоа би ја поништило целта. Потребна ни е поголема инвестиција во одржлива инфраструктура, проширен и поквалитетен јавен превоз, повеќе паркови, библиотеки, спортски објекти, јавни културни простори, велосипедски патеки и други јавни луксузи што не се штетни за животната средина, а ги збогатуваат нашите животи.
Работењето помалку не треба да биде луксуз. Тоа ќе ја подобри и заштити нашата благосостојба, ќе помогне при справувањето со невработеноста и нееднаквостите. Со цел да ја ублажуваме климатската криза и да се справиме со социјалните и еколошките неправди кои го дефинираат нашиот сегашен социо-економски систем, треба да ги намалиме нашите јаглерод-интензивни економски активности и начинот на живот базиран на бескрајна потрошувачка. Пократката работна недела може да ни помогне да го постигнеме тоа.
Извори